37. R. Mróz "PARABELLUM. GŁĘBIA OSOBLIWOŚCI"

Wspaniale jest pisać o książkach, które pobiły nasze serca. Ja nie mogę sobie odebrać tej przyjemności:) W tym wszystkim jest tylko jeden minus - wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Tak jest z powieścią, którą Wam dziś zaprezentuję.

Zapraszam na recenzję trzeciego tomu doskonałej trylogii "Parabellum" Remigiusza Mroza - "Parabellum. Głębia Osobliwości".

Bronisław Zaniewski pragnie, z odnalezionym w zawierusze wojennej przyjacielem, dołączyć do formujących się polskich oddziałów na zachodzie Europy. Stanisław, rozdzielony z narzeczoną Marią, musi walczyć o życie. Tymczasem Christian Leitner ma do rozwiązania pewien bardzo istotny problem - być posłusznym państwu czy lojalnym wobec bliskich,

Jak ja się cieszę, iż trzeci tom trylogii był najdłuższy!:) Mam za sobą niemal sześćset stron niesamowitej akcji i napięcia, które mroziło krew w żyłach. Ale tak to już jest z prozą Pana Mroza - samo nazwisko autora, w moim odczuciu, zapowiada, co przeżyje czytelnik po "wejściu" do świata "Parabellum". Potocznie rzecz ujmując, finał rozwalił moje serce na kawałki i sprawił, iż płakałam ogromnie przez kilka godzin po zobaczeniu "ostatniej kropki". To jest jedyna rzecz, jakiej nienawidzę w swojej miłości do książek - trafić na powieść tak idealną, że nie chce się powrócić do rzeczywistości po jej skończeniu. 

W tej powieści niemal wszystko jest perfekcyjne. Bohaterowie zachwycają, akcja porusza i doprowadza do palpitacji serca, nagłe zwroty akcji wbijają w fotel, brutalność przeraża... Niesamowite, co książka potrafi zrobić z człowiekiem. "Parabellum" skończyłam już jakiś czas temu, a pisząc tę recenzję mam znów łzy w oczach. "Głębia Osobliwości" wycisnęła ze mnie wszystko, miotała mną jak marionetką. 

W ostatniej części trylogii z zapartym tchem obserwowałam losy każdego z bohaterów - Staszka (który wcześniej był mi obojętny), Marii (jej wątek był niezwykle ciekawy - szczególnie pewien detektywistyczny fragment), oczywiście Christiana Leitnera (miotającego się chwilami i pełnego sprzeczności bohatera, jakiego kocham nad życie, co już z resztą wiecie) oraz Bronka (tutaj była totalna jazda bez trzymanki, ten bohater zasługuje na oddzielną trylogię;D ). Jednocześnie muszę przyznać, iż finał serii jest o wiele bardziej obfity w sceny krwawe i brutalne, niż poprzednicy. Ta część nie jest dla ludzi o słabszych nerwach. Cierpiałam wiele razy, czytając przez jakie katusze przechodziły niektóre postacie. Pragnę zauważyć, iż Pan Mróz w świetny sposób wykreował jednego z, jak nie głównego, antagonistę. Blankenburg był złym charakterem doskonałym - tak dobrze skonstruowanym aż miło było czytać o jego działaniach, choć niezwykle przerażających. Wielu pisarzy powinno inspirować się od autora, jak tworzyć wrogów swoich protagonistów.

Jest jednak jedna rzecz, która mi się nie spodobała i o którą mam żal. Bowiem Pan Remigiusz nie rozwiązał na końcu jednego bardzo, ale to bardzo interesującego dla mnie wątku. Chodzi mi oczywiście o pewną ważną kwestię a propos wspaniałego Christiana Leitnera. Panie Mróz! Tak się nie robi! Ja chciałabym wiedzieć, co się tam stało! Ba! Ja chcę wiedzieć jakie są dalsze losy idealnego oficera SS;D Niestety teraz mogę sobie w głowie sama wymyślać dalszą część historii.

Podsumowując - bardzo dziękuję autorowi za rozerwanie mojego czytelniczego jestestwa na części. Porwał mnie Pan w podróż, która choć skończona, wciąż nie daje mi spokoju. Mimo tego pragnę więcej takich książek. Lada dzień sięgnę po serię z Chyłką i jestem pewna, iż się nie zawiodę:)

Życzę miłego zaczytania,

A.

~*~

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Rok wydania: 2016

Stron: 583

Ocena: 10/10