61. S. Meyer "ZMIERZCH"

Po raz kolejny recenzuję książkę dla młodzieży i po raz kolejny ocena nie będzie zbyt łaskawa, choć tę opowieść cenię sobie o wiele bardziej niż poprzednią. Jest bardzo kontrowersyjna, ale ma pewne smaczki, które sprawiają, iż w moich oczach zyskuje. Szczególnie, że dzięki tej powieści na prawdę wkręciłam się  w czytelnictwo.

Zapraszam na recenzję "Zmierzchu" Stephenie Meyer.

Protagonistką i narratorem opowieści jest Isabella Swan, która przeprowadza się na stałe do ojca. Matka dziewczyny jest żoną zawodowego baseballisty i jeździ z nim na wszelkiego rodzaju zawody po całym kraju. Młoda Bella, bo takie miano bardziej lubi, zaczyna naukę w high school w Forks. Jak można łatwo przewidzieć - wzbudza niemałą sensację. Zauważa tam niepokojąco osamotnioną, odznaczającą się niezwykłą urodą grupę. Jest to rodzina Cullenów, a jeden z jej członków zamiesza jeszcze w życiu Belli, a jak - tego z pewnością domyślacie się sami.

Sama nie wiem dlaczego, ale lubię tę powieść. Jest tak banalna i chwilami niedorzeczna, że aż zabawna i powodująca uśmiech na mojej twarzy. Kiedyś (gdy byłam niewiele rozumiejącą smarkulą) uwielbiałam ten świat, ponieważ wydawał mi się być taki inny, intrygujący - teraz wiele się zmieniło. Mimo to nadal darzę ciepłymi emocjami tę książkę. Otworzyła mi oczy na piękno jakim jest literatura, zdecydowanie:) Teraz pora na szczegóły - plusy i minusy.

Plusem zdecydowanie jest dla mnie dbanie Meyer o ciekawe konteksty historyczne dla naszej wampirzej rodzinki. Każda postać pochodzi z innego okresu i widać to w jej zachowaniu. Nadal wielkie wrażenie robi opowieść Carlisle'a. Doskonale ukazane czasy purytanizmu, jaki walczył z przeróżnymi potworami, a jak pokazuje mitologia serii, nie bez powodu. Uwielbiam również postać Alice i Jaspera. Intryguje mnie tajemnicza przeszłość dziewczyny i żołnierski sposób bycia blondyna (w późniejszym czasie się wszystko wyjaśnia, co i jak;D). Edward również prowadził niebanalne ludzkie życie. Pod tym względem należy przyklasnąć autorce.

Wiem, że wielu czytelników nienawidzi Belli za jej flegmatyzm i masę powtarzających się, idiotycznych myśli, ale ja jakoś ją toleruję i uważam, że nawet jeszcze bardziej ubarwia powieść swoją kompletną głupotą i osobowością starej panny z kotami. Mimo, iż Meyer podeszła zupełnie źle do skonstruowania jej postaci, nie wyobrażam sobie innej osoby na jej miejscu. Mam wrażenie, że powstałby ogromny dysonans, gdyby pisarka zdecydowała się inaczej przedstawić Bellę. Młoda Swan integruje się w pełni ze specyficznym światem Forks i niczego jej nie brakuje. Do tego tworzy intrygujący duet z Edwardem, którego osobowość jest zupełnie inna choć mająca wiele podobieństw.

Podobały mi się również przeróżne odniesienia do klasyków światowej literatury, Pod tym względem Meyer ma u mnie dużego plusa, ponieważ zawsze miło jest znaleźć takie smaczki w książkach. gdyby nie to, książka dostałaby w ostatecznym rozrachunku o wiele gorszą ocenę.

Myślę, że warto również wspomnieć, iż to białe wydanie jest wprost obłędne. Wy tego nie widzicie, ale ma wspaniałe czerwone brzegi kartek. Kiedy je zobaczyłam, bez wahania kupiłam całość, ponieważ świetnie prezentuje się na półce.

Teraz pora na to, co mi się nie podobało. O ile same wampiry, ich historie i mitologia zostały super skonstruowane (widać to szczególnie w "Przewodniku po Sadze Zmierzch"), to Meyer bardzo blado przedstawiła to w książce, Wiele ciekawych informacji znalazłam dopiero w pozycji, o której przed chwilą wspomniałam, a przecież to wszystko powinno znaleźć się na kartach powieści, a takie "kompendium" winno być jedynie dodatkiem, Na tym polu ogromny minus.

Fabuła jest również bardzo przewidywalna i chwilami nudna. Najciekawszymi momentami są jedynie opowieści o przeszłości nieśmiertelnych, reszta (oprócz scen z Alice i Jasperem, które uwielbiam) jest nudnym zapychaczem, a mimo to lubię tę całość, ponieważ szybko się ją czyta i pozwala się na prawdę zresetować po czymś mocniejszym.

Podsumowując - jestem bardzo łaskawa dla tej książki, ale powstrzymajcie się od hejtu w komentarzach. Nie potrafię o niej inaczej pisać. Mam niewyobrażalnie wielki sentyment i lubię czasami wracać do tej, owszem, infantylnej opowieści, ale bardzo odprężającej po cięższych pozycjach. Nie wiem natomiast czy Wam ją polecać czy nie - jeżeli jesteście ciekawi, sięgajcie, a jeśli od razu skazujecie pozycję na potępienie - nie warto psuć sobie nerwów.

Życzę miłego zaczytania!

A.

~*~

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Rok wydania: 2012

Stron: 416

Tłumaczenie: Joanna Urban

Ocena: 6/10