1. S. Collins "IGRZYSKA ŚMIERCI"

Pora na pierwszą recenzję na moim blogu! Pierwszą recenzję i to jakiej epickiej książki! Oj tak, tak! Przeczytałam ją około pół miesiąca temu, ale ciągle mam dreszcze, myśląc o niej. Nie muszę Wam chyba mówić, czy tą książkę warto czytać, czy nie. Jest tak popularna, że z pewnością przynajmniej 80% z Was o niej słyszała. Dopełniając jednak formalności - warto czy nie warto? OCZYWIŚCIE, ŻE WARTO. A nawet trzeba!

Pierwsza część trylogii wprowadza Nas co nieco w świat, który wykreowała Suzanne Collins. Mamy tutaj państwo totalitarne Panem, stworzone na gruzach dawnego USA, składające się ze stolicy - Kapitolu - oraz dwunastu dystryktów, które mają za zadanie niejako utrzymywać Kapitol. Kiedyś dystryktów było o jeden więcej, jednak został on unicestwiony po wybuchu krwawej rebelii nazywanej Mrocznymi Dniami. Władze uważając, że zniszczenie jednego z dystryktów nie wystarczy, ustanowiły nowy sposób sprawowania terroru nad obywatelami. Zrodziła się idea Głodowych Igrzysk - bratobójczych zawodów, w których przedstawiciele każdego z dystryktów losowali po dwóch kandydatów i wysłali ich do walki na śmierć i życie ku uciesze oglądających spektakl. Ostatni, który przeżyje, zostaje otoczony sławą i niczego mu nie brakuje do końca życia. W dzień losowania trybutów 74. Głodowych Igrzysk poznajemy Katniss Everdeen, dziewczynę na której życiu Igrzyska zostawią wielkie piętno nie do zatarcia.

"Igrzyska Śmierci" są bardzo dobrym przykładem, który pokazuje, jak media działają na ludzi. Mieszkańców panem nie interesowało zupełnie życie młodych ludzi zesłanych na arenę. Liczyło się jedynie doskonałe, krwawe widowisko. 

Nie jest to jednak pierwsza próba ukazania podobnego zjawiska w literaturze. W 1979 roku Stephen King, ukryty pod pseudonimem Richard Bachman wydał książkę "Uciekinier", która bardzo przypomina sytuację przedstawioną w powieści Collins. Tam jednak mieliśmy dorosłych uczestników i nieco inne zasady. Polecam zapoznać się z tą pozycją. Czytałam ją jakiś rok temu i bardzo mi się podobała. Film z Arnoldem Schwarzeneggerem jest komiczny, ale książkę polecam. Szczególnie koniec - jest epicki:)

Tak czy inaczej - Collins sięgnęła po tematykę nieco zakazaną i okrytą tabu. Totalitaryzm jest takim tematem, szczególnie po okrucieństwie II wojny światowej. "Igrzyska..." są brutalne, nawet bardzo. Kilka razy skrzywiłam się z niesmakiem, czytając opisy śmierci uczestników igrzysk. Jednak to wszystko daje niesamowity klimat powieści. Mimo tych okropieństw, nie mogłam się oderwać. Książkę pochłonęłam dość szybko, mimo licznych obowiązków. 

Bardzo podobały mi się postacie, które stworzyła Collins. Pierwszoplanowa - Katniss - jest bardzo wyrazista i pełnokrwista, nie bez wad, ale i pełna zalet. Harda i waleczna - lubię takie postacie. Dodają takiego interesującego bojowego wydźwięku opowieściom. Lubię Katniss i utożsamiam się nieco z nią. Zawsze walczy i nigdy się nie poddaje, potrafi powiedzieć, co myśli. Nie owija niepotrzebnie w bawełnę. Nie pytajcie mnie jednak, czy jestem team Peeta czy team Gale - dla mnie obaj nie są interesującymi kandydatami, ale to może dlatego, że patrzę na Katniss przez pryzmat swojej osoby:)

Reasumując - książka świetna! Pełna akcji, ale i też miejsc na refleksję, pochłaniająca uwagę. Nie zauważałam upływającego czasu, czytając przygody Katniss. Na pewno po skończeniu trzeba na chwilę usiąść i pomyśleć o tym, co chciała Nam przekazać autorka, ponieważ książka ma bardzo ważne przesłanie.

Miłego czytania!

Pozdrawiam,

A.