Filmowe Ekranizacje #4 GWIAZD NASZYCH WINA

Lubię oglądać filmy, szczególnie te, które są ekranizacjami książek. Nie ma nic wspanialszego, jak zobaczyć ulubionych bohaterów na ekranie i przeżywać wszystko raz jeszcze, tym razem nie czytając, a obserwując. Kocham również pisać o kinematografii. Mam wrażenie, że to dopełnia ten stricte książkowy blog. Dlatego dziś zapraszam Was na recenzję dzieła filmowego.

"Gwiazd Naszych Wina" jako powieść mile mnie zaskoczyło, wszak nie jest to moja ulubiona książka. Dlatego postanowiłam sięgnąć po film, gdyż chciałam dopełnić swoją opinię względem całości i muszę przyznać, że mile się zaskoczyłam. Dlaczego? Zaraz się dowiecie.

Fabuły chyba nikomu zdradzać nie trzeba. Zarówno książka, jak i film są bardzo głośnymi dziełami i na pewno są przez Was znane. Sądzę tak, iż średnia wieku moich czytelników to 15-20 lat:) A do takich odbiorców ekranizacja jest skierowana.

Ale cóż, zacznijmy o początku. Bardzo bałam się tego filmu. Może to trochę śmiesznie brzmi, ale na prawdę. Przed obejrzeniem jakiegokolwiek dzieła dużo czytam o tym, kim są twórcy, kto w nich występuje, kto odpowiada za muzykę i inne ważne aspekty. Przeraziłam się, ponieważ wśród twórców nie znalazłam żadnego znanego mi nazwiska nie licząc Wycka Godfreya, który siedział na krześle producenta. Na widok jego osoby lekko się uśmiechnęłam, ponieważ to on był odpowiedzialny z produkcję takich "hitów dla mas" jak Saga Zmierzch. Ucieszyłam się również, gdy zobaczyłam Willema Dafoe jako odtwórcę roli pisarza Van Houtena. Bardzo lubię tego aktora i to w gruncie rzeczy on przekonał mnie do obejrzenia tego filmu.

Mało kiedy zdarza się taka sytuacja, że ekranizacja bardziej podoba mi się od pierwowzoru. W przypadku "Gwiazd Naszych Wina" tak właśnie się stało. Podobała mi się wielce Shailene Woodley jako Hazel. Zrobiła kawał dobrej roboty i zagrała chorą bohaterkę tak, jak właśnie ją sobie wyobrażałam. Jest świetnym dopełnieniem książkowej panny Grace. Jeśli czytaliście moją recenzję powieści, wiecie że Augustus nie przypadł mi wielce do gustu, a w filmie był nawet znośny. Czasami nawet zaśmiałam się z jego pomysłów i żartów. Ansel Elgort dał mu trochę więcej wigoru i uśmiechu, co mu, według mnie, wyszło na dobre. Pan Dafoe mnie nie zawiódł! Jego gra aktorska była piękna. Niesamowity kunszt:)

Cieszy mnie również to, że scenarzysta postanowił odpuścić kilka pobocznych wątków, których brak, w moim odczuciu, poprawił całość. Dzięki temu wciągnęłam się jeszcze bardziej podczas seansu i potrafiłam na prawdę stracić rachubę czasu - wydawało mi się, iż minęło dopiero pół godziny, a tu już napisy końcowe:) 

Jedyne czym jestem delikatnie zawiedziona to muzyka. Dla mnie to bardzo ważny aspekt każdego filmu. Odpowiednio skomponowana/obrana czyni cuda. Nie twierdzę, że w GNW jest zła, ale zabrakło mi fantastycznego stylizowanego soundtracku, jaki jest powiedzmy w Igrzyskach Śmierci, czy innych filmach, o których być może niedługo opowiem:) 

Całość oceniam bardzo pozytywnie i wciąż nie mogę wyjść z miłego zaskoczenia. Film polecam każdemu. Mnie nie wzruszył, ale większych wrażliwców na pewno doprowadzi do łez. W każdym razie nie żałuję dwóch godzin,spędzonych przed ekranem. Było warto:)

Tytuł oryginalny: "The Fault in Our Stars"

Rok:  2014

Budżet: 12 000 000 $

Reżyser: Josh Boone

Scenarzyści: Scott Neustadter, Michael H. Weber

Muzyka: Mike Mogis, Nate Walcott
Czas trwania: 2 godz. 05 min.

Moja ocena: 8/10

A wy co o nim sądzicie?

Zapraszam do dyskusji w komentarzach!

Pozdrawiam i miłego seansu, 

A.

UWAGA!!!

Chciałabym powiedzieć, że nie jestem żadną ekspertką w temacie filmografii i oceniam ekranizacje bardzo subiektywnie. Dlatego nie pragnę nikogo zdenerwować ani obrazić moją opinią. Nie uważam się za osobę wszechwiedzącą w tym temacie. Pasjonuję się kinem i opisuję je tak, jak widzę:) 

Zdjęcia i informacje zostały zaczerpnięte z portalu http://filmweb.pl