9. E. Bronte "WICHROWE WZGÓRZA"

Dziś przyszedł czas na "Wichrowe Wzgórza", powieść, która zachwyciła mnie i wciągnęła bez reszty. Zdecydowanie jedna z najlepszych w tym roku. A dlaczego tak uważam? Czytajcie dalej.

Sama historia ma zamknięty układ. Na samym początku poznajemy pana Lockwooda, który jest nowym najemcą Drozdowego Gniazda. Zachorował i jest zmuszony do długiego pobytu w domu. Jego gospodyni, Ellen, opowiada mu dokładnie to, co działo się w tej okolicy. Pan Earnshaw spotyka i przygarnia małego cygańskiego przybłędę, kiedy przebywa poza domem, w Liverpoolu. Chłopiec nazywa się Heathcliff. Córka pana domu na początku jest niechętna do znajomości, ale w końcu bardzo przywiązuje się do małego znajdy. Jej brat Hindley, panicz Earnshaw i spadkobierca Wichrowych Wzgórz po ojcu, nienawidzi nowego członka rodziny. Gdy umiera pan Earnshaw, nowa głowa rodziny nie okazuje mu ani grama życzliwości, ba, Heathcliff jest przez niego wyszydzany i gnębiony. Jednocześnie rodzi się miłość pomiędzy znajdą a Katy. Uczucie, które później okazuje się samym złem.

"Wichrowe Wzgórza" to jedyna powieść Emily Bronte. Jakże szkoda! Była świetna! Spodobała mi się tak bardzo, bo nie układała się w identyczny sposób, jak inne angielskie powieści XIX-wieczne. Nie mamy to ciągłych umizgów i w końcu bardzo szczęśliwego zakończenia. Nie żebym krytykowała tamte opowieści, wiecie, jak kocham Austen, ale to jest coś zgoła innego. 

Główni bohaterowie nie są jednoznaczni. Heathcliff na początku nie wydaje się być mężczyzną, który doprowadzi do tego, do czego doprowadził. Ot biedny cygański chłopaczek, który z resztą nie wzbudza większej sympatii. Katy też nie pokazuje czytelnikowi swojej prawdziwej twarzy. Lubię takie postacie. Są pełnokrwiste i pełnowymiarowe, nie są idealne, dlatego realizm jest tak dobrze ukazany. 

Powieść ma bardzo surowy charakter. Nie zdziwiłam się więc, gdy w informacjach o powieści odnalazłam, że jest klasyfikowana jako gotycka. Moim zdaniem to miejsce akcji daje jej takiego tła. Okolica Wichrowych Wzgórz i Drozdowego Gniazda to miejsce niemal bezludne i dziewicze. W swoim spokoju jest nawet nieco przerażające. 

"Wichrowe Wzgórza" przekazują czytającemu ważny morał - zemsta nie jest żadnym wyjściem, czasami doprowadzi nas do jeszcze większego cierpienia niż te, jakie nam dano. Możemy potem do końca naszych dni żałować tego, co zrobiliśmy. Wskroś ta myśl będzie przeszywać nasze umysły, dzień będzie koszmarem, a noc nie przyniesie ukojenia. 

Zabierając się za "Wichrowe Wzgórza" nie sądziłam, że czeka mnie taka uczta literacka. Powieść baqrdzo życiowa i bardzo wartościowa. Szkoda, że Bronte nie napisała żadnej innej powieści. Sięgnęłabym z pewnością! Polecam!

Miłego zaczytania w dziejach zapisanych w murach Wichrowych Wzgórz i Drozdowego Gniazda!

Pozdrawiam,

A.

~*~
Metryczka:

Wydawnictwo: Świat Książki

Rok wydania: 2015

Tłumaczenie: Janina Sujkowska

Stron: 336

Ocena: 9/10